М.Кабирӣ аз хиёнаткорони гузашта ягон фарқе надорад, таърихро бояд донист, оқибати корҳои хиёнатчиён. Дар таърихи халқи тоҷик шахсони дар ҳазорсолаҳои гузашта симои кам нест, ки барои хиёнат бар халқи худ ватани худ хиёнат накарда бошанд, танҳо як истилоҳи муғул ба осиёи миёна яке аз бадбахтиҳои базе аз хоинону ватанфурушони он даврон буд, ки лашкарони муғул ба осони базе аз шаҳрҳои осиёи миёнаро забт кард буданд. Дар назарияи таърих халқи тоҷик набояд фаромуш созад, ки пас аз чунин хиёнаткории ватанфурўшони он давра як аз халқҳои осиёи миёна, ки бисёртар аз дасти лашкарони хунхори муғул кулан ба хок яксон карда шуданд ин халқи тоҷик аст, халқи он вақтаи тоҷик буд, ки лашкари муғул ягон раҳме ба онҳо надошт. Мутаасифона чунин персонажҳо дар таърихи халқи тоҷик кам набуданд ва М.Кабирӣ ҳам аз он хиёнаткорони гузашта умуман ягон фарқияте надорад. Хушбахтона халқи тоҷик дар ин тули қарнҳо тавонист ва метавонад хиёнатгаронро аз ватандўстдоштагон фарқ кунад ва ҳамин аст, ки халқи тоҷик ҳамчун халқи иттифоқ дар арсаи ҷаҳон ба пешравиҳои назаррас ҳам ноил гардидаистодааст. Мо шаҳрвандони Тоҷикистони азизро зарур аст, ки тамоми кушишҳои худро ба харҷ дода таъриху фарҳанги халқу миллати худро донем ва ба фарзандонамонро барои донистани таъриху фарҳанги худ равона созем. Зеро таърих гувост, ки баъд аз хиёнаткориҳои чунин бадхоҳони миллат ба монанди М.Кабирӣ халқу миллати тоҷик боз азобу машақат гирифтор мешаваду халос. Аз ин лиҳоз манн бовари дорам, ки мардуми шарафманди миллати тоҷик ҳеҷ вақт бо сафсатаҳои хоинони миллат гуш намеандозанд, чунки аз дасти чунин хиёнаткорон рўзҳои сахту гуруснаву сарсону саргардониҳо ва нооромиҳоро аз сар гузаронидаанду дигар чунин рўзҳои бадро намехоҳанд. Мардуми сарбаланди тоҷик дар ин фазои тинҷу ором шукр аз даврони Соҳибистиқлолиятии кишвар намуда, зиндагии орому осударо паси сар намуда истодаанд. Султон Бахтиёр - корманди бахши кор бо ҷавонон ва варзиши ноҳияи Восе

Илова кард: Администратор | Илова шуд: 23-07-2020, 15:27:59 | Диданд: 329