Пўшида нест, ки дар баробари вусъат ёфтани мансабпарастиву маҳалгароӣ ва зиёд гардидани миқдори ҳизбу созмонҳои навтаъсиси ҳадафманди ҷумҳурӣ ба ҷанги шаҳрвандӣ кашида шуд. Ин ҷанг низ мисли ҳамаи ҷангҳои шаҳрвандӣ на ғолибу на мағлуб дошт. Талафот, мусибат ва мўҳтоҷиро фақат як тараф-халқи тоҷик мекашид.        

         Аз ҳамин рӯ ҳодисаи дирӯз пеш ба вуқуф омада дар шоҳрои Хуҷанд-Душанбе оид ба маҳбасшудагоне, ки аз шаҳри Хуҷанд ба шаҳри Душанбе барои таъмин намудани маҳбасҳо фиристонида шуд.

         Дар ин ҳолат аз тарафи назҳати исломии Тоҷикистон, Муҳиддин Кабирӣ ба ӯҳда дошта, навкарони хоинони давлатро ба ин роҳ равона карда, дар шоҳрои Хуҷанд-Душанбе ҳодисае рӯй дод, ки аз ин 13-нафарро ба ҳалокат оварда расонид.

         Ин хоинони давлат ба воситаи нон (хлеб)-и заҳролудшударо  ба маҳбасшудагон пешниҳоди истеъмол карданд, ки дар ин ҳолат маҳбасшудагон аз истифодаи нон (хлеб)-и заҳродшуда онҳоро ба беморхона бурда заҳролудшудагон ба ҳалокат расиданд. Ин ҳолат ба ҳақли инсони рост наомада, махсусан кори худро пеша мекунанд. Гуйё, ки аз истеъмоли нон ба ин ҳолат расонад. Ин ҳолат ҳам дуруғу, шуръ мебошад.

         Ин ҳолат даст задани ин хоинони давлат буда, ки дар байни аҳолӣ шуру ғавғо мебардоранд то ки Тоҷикистони азизи моро ноором менамоянд.

Худи М.Кабирӣ хуб медонад, ки миллати тоҷик аз азал фарҳангдўсту сулҳпарвар ва тамаддунофар буду ҳаст ва ҳамин тавр хоҳад монд. Халқи тоҷик ҳеҷ гоҳе хуни ноҳақ ҳам нарехтаву барои тасарруфи замини бегонагон ҳам ҷаҳд накардааст. Донишмандону нухбагонаш ба ноадолатӣ ва бедодгариҳои таърихӣ аз нигоҳи фарҳангу маданият нигариста, ҳамеша кўшидаанд, ки онҳоро бо роҳи дўстию мусолиҳатомез ҳал намоянд. Тимсоли бузурги чунин мардони фарзонааш Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон мебошад.

 Ин ҳама пешравиҳову хушбахтиҳо душманони ин миллатро ба кибру ғурур оварда расонда аст, ки дур аз ватани азизамон дар пайравии бадхоҳон истода, чигуфтану чикор карданашонро баҳри халалдор намудани амнияти миллии мо намоянд. Чунки бадхоҳон барои бадбини ва нооромии миллати мо сайю талош доранд вале ба мақсади худ намерасанд.

 Имруз низ мардуми шарифи Тоҷикистон бо дарки воқеияти объективӣ, бо дастгирӣ аз сиёсати хирадмандонаи роҳарияти олии кишвар, баҳри созандагиву бунёдкорӣ кору фаъолият менамоянд, ки мақсад аз он боз ҳам ободу зебо гардонидани Ватани азизамон Тоҷикистон ва тинҷию оромии кишвараморо мехоҳанд то ки зиндагии обод дошта бошанд ва бар зиди душманони ин сарзамин лаънат мехонанд.

Ғолибшо Амонов

Илова кард: Администратор | Илова шуд: 17-07-2019, 12:52:11 | Диданд: 473