Дар даҳсолаҳои охир ҷаҳони муосир ба марҳалаи пурташвишу номуайян қадам гузоштааст. Пешрафти технология, густариши иттилоот, ҷаҳонишавӣ ва тағйирёбии муносибатҳои байнидавлатӣ, гарчанде барои инсоният имкониятҳои зиёдеро фароҳам оварданд, ҳамзамон муҳитеро ба вуҷуд оварданд, ки гурӯҳҳои ифротӣ ва шабакаҳои террористӣ метавонанд аз он ба манфиати худ истифода баранд. Терроризм ва экстремизм дигар масъалаҳои маҳдуди кишварҳои ҷудогона нестанд – онҳо ба хатари умумибашарӣ табдил ёфтаанд, ки ҳар лаҳза метавонад ба оромии ҷомеа таҳдид кунад Терроризм танҳо истифодаи қувваи зӯроварона нест. Терроризм — пеш аз ҳама тафаккури беморӣ, мафкураи ифротӣ, бадбинӣ ба арзишҳои инсонӣ, адоват ба пешравӣ ва фарҳанг, душманӣ ба давлати қонунӣ, таҳдид ба амнияту оромии мардум мебошад. Террорист имрӯз аз силоҳ оғоз намекунад — ӯ аз мафкура, аз сухан, аз дурӯғ, аз ваъдаҳои пинҳонӣ, аз шабакаҳои иҷтимоӣ оғоз мекунад. Ин аст, ки имрӯз мубориза бо терроризм танҳо кори мақомоти қудратӣ нест — он вазифаи ҳама: омӯзгор, падару модар, ҷавонон, ҷомеа ва ҳар як фарди бедору огоҳ мебошад. Экстремизм ҳамчун омили асосии парвариши терроризм мафкураеро паҳн мекунад, ки ба ҷавонон ваъдаҳои бардурӯғ, ормонҳои сохта ва роҳи “осони” зиндагиро нишон медиҳад. Ин равияҳо асосан ҷавонони камтаҷриба, осебпазир ва ҷустуҷӯгарро ҳадаф мегиранд. Ба онҳо чунин менамояд, ки гӯё гурӯҳҳои ифротӣ ҳақиқатро медонанд, гӯё роҳи ростро нишон медиҳанд, гӯё барои адолат мубориза мебаранд. Аммо дар асл ин роҳ ба нобудӣ, ба вайрон шудани орзуву зиндагӣ ва ба бадномиву беобрӯии оилаву миллат меорад. Ҷумҳурии Тоҷикистон, ки солҳои 90-ум таъми талхи ҷанги шаҳрвандиро чашид, беш аз дигарон медонад, ки сулҳу субот чӣ қадар муҳим аст. Бо заҳмати Пешвои миллат ва иродаи устувори мардум имрӯз Тоҷикистони соҳибистиқлол ба як давлати амну ором табдил ёфтааст. Аммо ин сулҳу субот ҳамчун неъмати худодӣ бояд ҳамеша ҳифз карда шавад. Маҳз ба ҳамин хотир, Ҳукумати кишвар муборизаи пайваста ва системавиро алайҳи ҳар гуна шаклҳои экстремизм ва терроризм пеш мебарад. Соҳаи маориф дар ин кор мақоми калидӣ дорад. Зеро асли мубориза дар сохтмони ҷаҳони фикрии насли ҷавон аст. Мактаб на танҳо маркази додани дониш, балки маркази тарбия, маърифат, ватандӯстӣ ва одоби шаҳрвандӣ мебошад. Шуъбаи маорифи ноҳияи Восеъ бо дарки амиқи масъулияти иҷтимоӣ ва миллӣ пайваста чораҳо меандешад, ки муҳити таълимӣ аз таъсири равияҳои ифротӣ эмин нигоҳ дошта шавад. Дар тамоми муассисаҳои таълимии ноҳия: дарсҳои муқовимат ба экстремизм ва ҳуқуқшиносӣ гузаронида мешаванд; соатҳои тарбиявӣ бо иштироки омӯзгорони таҷрибадор ва ходимони мақомоти давлатӣ сурат мегиранд; семинару машваратҳои омӯзгорон бо мақсади баланд бардоштани саводи идеологӣ ва иттилоотии онҳо доир карда мешаванд; барои падару модарон вохӯриҳои фаҳмондадиҳӣ ташкил мешавад; ба ҷавонон тарзи дуруст истифода бурдани интернет ва ташхиси манбаъҳои шубҳанок омӯзонида мешавад. Баррасии таҷрибаи ҷаҳонӣ нишон медиҳад, ки аксарияти ҷавонони ба доми гурӯҳҳои ифротӣ афтода аз муҳити оилавӣ ва тарбия дур мондаанд. Аз ин рӯ мо расман ба тамоми падару модарон муроҷиат мекунем: бо фарзандон бештар сӯҳбат кунед; муҳаббат ва эътимодро байни аъзои оила тақвият диҳед; вақту ҷойи будубоши фарзандонро назорат намоед; донистани дӯстону муҳити иҷтимоии онҳо муҳим аст; ба рафтори ғайримаъмулии ҷавонон бетафовут набошед. Ҳар як падару модар бояд дарк кунад: барои пешгирии падидаҳои хатарнок — сухани сӯхта, маслиҳати дуруст, меҳрубонии падару модарӣ ва назорат аз ҳама муассиртар аст. Омӯзгорон на танҳо додани дониш, балки паҳнкунандагони фарҳанги сулҳофар, ваҳдатгар ва муқовимат ба ифротгароӣ мебошанд. Вақте омӯзгор бо шогирд муносибати рӯҳонӣ, маънавӣ ва инсонӣ барпо мекунад, ҳеҷ гурӯҳи хориҷӣ наметавонад фикру мафкураи ӯро фосид созад. Барои ҳамин, мо ба омӯзгорони ноҳия арҷ мегузорем, онҳоро дастгирӣ мекунем ва барои тарбияи фарзандони миллат шароити мусоид фароҳам меорем. Ҷавонон бояд дарк кунанд, ки имрӯз саҳифаи интернетӣ метавонад барои инсон ё мактаби ҳаёт гардад, ё мактаби гумроҳӣ. Аз ин рӯ, мо аз ҷавонон даъват мекунем: дониши технологӣ ва ҳуқуқии худро боло бардоранд; ба манбаъҳои номуайян, видеои даъватгаро ва саҳифаҳои шубҳанок бовар накунанд; пеш аз ҳар иқдом андеша кунанд; аз фарҳанг, таърих, адабиёт, расму ойинҳои миллӣ илҳом гиранд; дар ҷодаи таҳсилот, варзиш ва эҷод фаъол бошанд. Ҷавонон бояд бидонанд: Тоҷикистон ба нерӯи онҳо ниёз дорад, на гурӯҳҳои ифротгаро. Муборизаи самаранок алайҳи терроризм танҳо вақте натиҷа медиҳад, ки тамоми ниҳодҳои давлатӣ, ҷомеаи шаҳрвандӣ, муассисаҳои таълимӣ, занону ҷавонон ва падару модарон ҳамкорӣ кунанд. Дар ноҳияи Восеъ чунин ҳамкориҳо пайваста роҳандозӣ мешаванд. Мо ҳама якҷоя бояд: сатҳи огоҳии мардумро боло барем; ба ҳар иттилооти шубҳанок ба таври масъулиятнок муносибат кунем; амнияти ҷомеавиро тақвият диҳем; дар байни мардум фарҳанги худшиносӣ ва ваҳдатро таблиғ кунем. Терроризм ва экстремизм дарди воқеии асри муосир аст. Он марз, нажод, мазҳаб ва миллат намепурсад. Ин хатари умумӣ аст ва муборизаи умумиро тақозо мекунад. Мардуми ноҳияи Восеъ, бахусус ҷомеаи омӯзгорӣ ва падару модарон бояд дар сафи пеши ҳифзи оромӣ ва суботи Ватан истанд. Мо аз ҷомеаи худ, аз ҷавонони худ, аз мардумони худ пуштибонӣ мекунем ва барои ҳифзи Тоҷикистони азиз содиқона заҳмат мекашем. Сулҳ неъмати бузург аст. Ваҳдат пояи давлат аст. Оянда ба дасти мо аст. Бо ҳам бошем, огоҳ бошем, масъулиятшинос бошем. Пиракзода Рустам Мудири шуъбаи маорифи ноҳияи Восеъ

Илова кард: Администратор | Илова шуд: 13-11-2025, 15:22:13 | Диданд: 41